Voor de meeste mensen was het boek dat ik deze week las verplichte kost op de middelbare school. Voor mij was hij echter nieuw en ik herkende alleen de naam van de schrijver toen ik het zag staan op het lijstje verplichte lectuur voor de cursus Nederlandse Letterkunde: Moderne Tijd. Een boek per se moeten lezen – hetzij voor school, universiteit of iets anders – zorgt er vaak voor dat je met tegenzin begint en alleen als het boek goed is ben je toch blij het gelezen te hebben. Hoewel niet mijn favoriet vond ‘De stille kracht’ goed geschreven en een bijzonder verhaal.
Titel: De stille kracht
Auteur: Louis Couperus
ISBN: 9789025301064
€12,50 bij Bol.com (voor zowel de druk die ik had als voor een andere druk.)*
Eigenlijk kent iedereen die een beetje geïnteresseerd is in boeken (of zelfs iedereen die heeft opgelet tijdens lessen Nederlands) Louis Couperus wel. Couperus was een Nederlandse schrijver eind negentiende / begin twintigste eeuw. Dat was de tijd dat Nederland nog koloniën had en dat kolonialisme was een populair onderwerp voor meerdere schrijvers. Ook jaren later, toen Nederlands-Indië allang geen Nederlands-Indië meer was, werd er nog veel over geschreven. Bijvoorbeeld door Hella S. Haasse, van wiens hand ik eerder al ‘Oeroeg‘ en ‘Heren van de thee‘ las. ‘De stille kracht’ is ook een zogenaamde “Indië-roman” en vertelt het verhaal van een Hollandse resident genaamd van Oudijck.
Van Oudijck is resident op de plantage Laboewanggi. Hij woont samen met zijn vrouw Léonie en zijn kinderen van een andere vrouw: Theo en Doddy. Van Oudijck lijkt alles prima voor elkaar te hebben op Laboewanggi, maar toch gebeuren er steeds dingen die hem van zijn zo zorgvuldig geplande pad afbrengen. Er lijkt een soort stille kracht (hé, de titel!) te heersen die zijn leven en die van alle mensen om hem heen beïnvloedt. Er gebeuren onverklaarbare dingen op Laboewanggi en het is maar de vraag of aan het einde van het boek iedereen nog wel zo blij is…
Couperus schreef het verhaal vanuit meerdere perspectieven dus we bekijken alle personages die voorkomen steeds door een ander paar ogen. Zo leer je als lezer de personages altijd op een fijne manier kennen en wordt het beeld dat je krijgt een stuk minder eendimensionaal. Couperus heeft alleen niet de bedoeling gehad dat je als lezer sympathie gaat voelen voor de hoofdpersonen. Integendeel, de meeste personages zijn zelfs vervelend en hebben allerlei gebreken. Dit boek is geen heldenverhaal of een verhaal met een duidelijke “good guy – bad guy”-verdeling maar laat juist van personages redelijk objectief alle aspecten van hun karakter zien. Hoewel dat het boek sterk maakt deed het wel af aan het plezier dat ik aan het boek had. Ik houd juist wel van een beetje minder objectief en wat meer personages met wie ik echt kan meeleven.
De druk die ik las had ik online besteld en als ik zou deze druk niet gekocht hebben als ik hem in de boekwinkel zou hebben zien liggen. De marges waren vreemd: die aan de zijkant waren erg breed (wat in principe het lezen niet stoorde maar wel gewoon lelijk is) en aan de bovenkant waren de letters bijna op de rand van het papier gedrukt. Ook leken de letters nog vettig en uitgesmeerd in plaats van helder en duidelijk.
Ik heb het inderdaad voor school gelezen en vond het een prachtig boek. Vorig jaar las ik Eline Vere en dat vond ik ook erg goed, dus misschien moet ik nog maar eens wat van Couperus lezen.
Ik vind zelf het “voordeel” van het lezen zulke boeken altijd dat je begrijpt waar al die ophef vandaan kwam: eindelijk begrijp ik nu waarom mijn leraar Nederlands het steeds over had als hij sprak over Couperus. Fijn dat je het een leuk boek vond!